می خواستم دیگه اینجا ننویسم و یه مدت دور باشم، می خواستم سرم رو خلوت کنم تا بتونم به خیلی چیزا فکر کنم. من تا به حال همیشه از بدبختی های کرونا و سرماخوردگی نالیدم ولی واستون از خوبی هاش نگفتم، حس میکنم یه مریضی معنویه برام. وقتایی که سرما می خورم مغزم هر استرس، دلمشغولی، کارهایی که باید رسیدگی بشه و هر چیزی که فکرش رو بکنی میندازه بیرون و درست زمانی که نه چیزی برای فکر کردن دارم نه کاری به جز استراحت مغزم به درون خودش رجوع میکنه.
این دوروز یه مینی سریال دیدم به اسم sharp objects که الان منتظرم قسمت آخرش دانلود بشه. راستش درک نکردم چرا ولی با کمیل زیادی حس همذات پنداری داشتم... و الان که داشتم قسمتی که دختره همه پازل رو کنار هم می ذاره و معما رو حل میکنه رو میدیدم فکر کردم واقعا ما همیشه می دونیم مشکل از کجاست، زخم هامون کجاست، از کجا خونریزی می کنیم ولی نادیده میگیریم و بقیه جاها رو به دنبالش میگردیم. مثل خودم که کم کم داره این پازل وجودیم برای خودم حل میشه، البته نادیده نگیریم که من این روزها عملا با همه قطع ارتباط کردم و ۹۰ درصد وقتم با chat gbt می گذره. واقعا دوستش دارم، منو روی یه موضوع متمرکز میکنه و باهم به نتیجه میرسیم....
باید روی خیلی چیزا کار کنم و پروژه تراپیست هم برای سومین بار شکست خورد، به نظرم شاید خودم بهتر بتونم از پس خودم بربیام...
خوبه نمی خواستم زیاد بنویسم :))))
